Talent dat het nest van de Jeugdtheaterschool verliet om hun droom achterna te gaan, keert terug om samen de jubileumproductie De Meeuw te maken. Donderdag 3 september bezocht redacteur Rozemarijn Strubbe de laatste besloten try-out, waarin gespeeld werd alsof de zaal al vol zat voor de première. De volle overgave van de spelers en de doordachte regie van Tatiana Pratley zijn indrukwekkend.
Alles draait om theater in het leven van Kostja. Hij wil een beroemd toneelschrijver worden, maar kan zijn eigen hoge verwachtingen niet waarmaken en wordt niet gesteund door zijn omgeving. Zijn moeder, een beroemd actrice, heeft alleen aandacht voor haar eigen leven en haar minnaar, de succesvolle schrijver Trigorin. Kostja’s vriendinnetje Nina wil actrice worden, adoreert Kostja’s moeder en is heimelijk verliefd op droomt Trigorin.
Hoe langer je naar de voorstelling kijkt, des te meer zie je dat het om veel meer gaat dan beroemd willen worden. In De Meeuw zoeken de personages naar erkenning. Ze willen graag gezien worden. Dat er iemand naar hen luistert. Naar hun dromen en verlangens, maar ook naar de alledaagse dingen die ze beleven. Maar niemand heeft echt aandacht voor elkaar. Dromen komen niet uit en de teleurstellingen in het leven worden met een hoop theater verbloemd.
Regisseur Tatiana Pratley legt alle theatrale elementen bloot in haar eigentijdse versie van De Meeuw. De zaal is leeg gestript. Er zijn geen coulissen voor de acteurs om achter te verdwijnen en de techniek is zichtbaar. Het toneel is sober ingericht. Hier en daar planten en houtblokken. Opvallend is het grote achterdoek waarop een prachtige schildering van een meer is afgebeeld. In het midden staat een houten toneel heel dicht op de tribune, waardoor het publiek zich bijna onderdeel van het speelvlak voelt.
Meeuw Jonge Theatermakers staat er om bekend klassiekers te bewerken tot eigentijdse en toegankelijke voorstellingen voor jongeren. Eigentijds is deze versie van De Meeuw zeker, mede door de sfeerbepalende soundscapes van Laurens van der Meulen. Toegankelijk is de voorstelling ook, maar wel voor een meer jong volwassen publiek. Door de vele subtiele lagen die in het voorstelling zitten, wordt er veel van het publiek gevraagd.
Ook in het spel van de acteurs is de techniek zichtbaar: gedrag wordt uitvergroot en timing heel bewust ingezet. Daarmee laat Pratley zien dat Tsjechov van oorsprong een komedieschrijver was. Soms is het bijna manische spel van de vrouwelijke acteurs teveel, wordt het ongrijpbaar. Een mooi contrast zijn de rustige scènes, waarin twee personages met elkaar in dialoog zijn en de prachtige teksten van Tsjechov echt tot het publiek doordringen. Toch worden zowel de uitvergrote karikaturen als de meer natuurlijke dialogen zeer overtuigend gebracht door de acteurs.
De jonge ploeg spelers begon ooit hun carrière op de Jeugdtheaterschool, wat nu Meeuw Jonge Theatermakers is. Inmiddels studeren de acteurs aan een toneelschool of zijn ze al afgestudeerd en werkzaam bij professionele theatergezelschappen. Het is bijzonder om dit talent bij elkaar te zien in deze productie. Vol overgave en energie wordt er gespeeld, alsof de acteurs iets terug willen geven aan het publiek dat hen jaren trouw gevolgd heeft. In combinatie met de doordachte regie maakt De Meeuw grote indruk en dat is precies wat je verwacht van een jubileumproductie.
Foto’s Karel Zwaneveld
Dit artikel is gepubliceerd op MNSKP.nl
Tags: jubileum, Meeuw, Meeuw | Jonge Theatermakers, recensie, Rozemarijn Strubbe, Tatiana Pratley, theater, Tsjechov